Köpeklerde Coronavirus Gastroenteritis (Canine Coronavirus) Enfeksiyonu

Köpeklerde Coronavirus Gastroenteritis (Canine Coronavirus) Enfeksiyonu

Köpeklerde Coronavirus Gastroenteritis (Canine Coronavirus) Enfeksiyonu

Köpeklerde coronavirus gastroenteritis, Canine Corona virus ilk kez 1971 yıllında ishalli yavru köpeklerde izole edilirken, 1978 yıllında da etken yaşlı ishali köpeklerde izole edilmiştir. Ayrıca hastalık yavru köpeklerde deneysel olarak da meydana getirilebilmiştir.

Etiyoloji

Canine Coronavirus (CCV) pleomorfik bir RNA virustur. Bu virus antijenik özellikleri bakımından domuzların Transmisible viral gastroenteritisi ile Feline Enfeksiyöz Peritonitisine çok benzerlik göstermektedir. Bir çok ticari dezenfektanlarla kısa sürede inaktif hale gelir. Canine Coronavirus ‘lar yüksek patojeniteye sahip olup, duyarlı köpek grupları arasında hızla yayılır. Virus enfekte köpeklerin dışkılarıyla iki hafta süreyle çevreye atılır. Enfeksiyon oral yolla da bulaşır. Hastalıkta morbidite ve mortalite oranı düşüktür. Ancak yavru köpeklerde hem morbidite hemde mortalite oranı yüksektir.

Taşıyıcı köpekler enfeksiyon kaynağıdır.

Köpeklerde Coronavirus Gastroenteritis Klinik Belirtiler

Sağaltım yapılmasına karşılık genç köpeklerde ölümün kaçınılmaz olduğu anlaşılmıştır.

Tanı

Canine coronavirus (CCV) enfeksiyonlarının kesin tanısın yapmak güçtür. Çünkü buna benzer gastroenteritise bir çok virusun neden olduğu bilinmektedir. Bu hastalıkta diğerlerinden farklı olarak lökopenin görülmemesi önemli bir bulgudur. Ayrıca virus elektron mikroskop yardımıyla barsak içeriğinden veya dışkıdan hazırlanan preparatlarda görülebilir. Aynı şekilde virus histopatolojik olarakta ince barsakların villuslarında ve kriptlerindeki yaptığı atrofik durum görülerek değerlendirilebilir. Bu bölgede lamina propriadaki yaygın hücre infiltrasyonlarına rastlanılabilir.

Sağaltım

Sağaltım için mutlaka Veteriner Hekim ‘inize başvurun. Burada yazılan tedaviler bilgi amaçlıdır. Burada verilen bilgilerle tedavi edilmeye çalışılan hastanın oluşabilecek olumsuz tüm sonuçlar için hiçbir sorumlukluk kabul edilmez.

Canine coronavirus (CCV) gastroenteritislerinde semptomatik ve destekleyici sağaltım yapılır. Buradaki sağaltım yaklaşık köpeklerde parvoviral enteritislerde olduğu gibidir. Dehidrasyon ve metabolik asidoz sağaltım için sıvı ve elektrolit sağaltımını öncelikli kılar. Sekonder enfeksiyonları önlemek için geniş spektrumlu antibiyotik sağaltımı yapılır.

Köpeklerde coronavirus gastroenteritis korunmada inaktif virus aşıları piyasada mevcuttur. Bu amaçla yaş durumuna bakılmaksızın 3 veya 4 hafta arayla iki doz aşı uygulanır. Bu ilk uygulamadan sonra yılda bir kez tek doz aşı immunizasyon için yeterlidir.

Kaynaklar
Kaynakları görmek için tıklayın...
  • Axthelm, MA and Krakowka, S. (1987): Canine distemper virus inducedthrombocytopenia. Am. J. Vet. Res. 48. 1269.
  • Black, J.W. (1984): Single serum-sample diagnosis of canine viral diseases. VMISAC 78: 1383
  • Brunner, C.J. and Swango,L.J. (1985): Canine parvovirus infection. Effect on the immunne system and factors that predispose to severe disease. Comp. cont. Ed pract. Vet. 7. 979.
  • Fenner, F. et al. (1987): Veterinary virology. New york. Academic Press.
  • Gaskell. RM. and Wardly, R.C.(1977): Feline viral respiratory disease. A review with particular reference to its epizootiology and control. J.Sm. Anim.pract. 190: 1.
  • Goddard, LE. (1986): Feline viral rhinotracheitis-host versus herpes. Fel. Pract. 16 (2), 36.
  • Green, C.E.,et al (1984): Clinical Microbiyology and Infection Diseases of the Dog and Cat. Philadelphia. WB Saunders.
  • Gustafson, D. P. (1986): Antiviral Therapy. Vet. Clin. North. Am. 16: 1181.
  • Hardy, W. D. (1991): General principles of retrovirus immunodetection tests. J.A.V.M.A. 199. 10. 1282-1286.
  • Holzworth, J. et al (1987): Diseases of the cat. philadelphia, WB Saunders Co.
  • Hoover, E.A., Mullins, J.I. (1991): Feline Leukemia virus infection and diseases. J.A.V.M.A. 199. 10: 1287-1297.
  • Horzinek. M.C. and Osterhaus, A. (1979): The virology and pathogenesis of feline infectious peritonitis. Brief Review. Arch. Virol. 59: 1.
  • lmren, H. Y., Şahal, M (1996): Veteriner Iç Hastalıkları. Medisan yayınları. Ankara.
  • Jacopson, R. H., Lopez, N. A. (1991): Comparative study of diagnostic testing for feline leukemia virus infection. J.A.V.M.A. 199. 10: 1389-1391.
  • Krakowka, S. et al (1982): Canine parvovirus infection potentiates canine distemper encephalitis attributable to modifiied Iive-virus vaccine. JAVMA. 180: 137,
  • Ott, R. L. (1986): Diagnosis of feline viral infection. Vet. Clin. North. Am. 16: 1157.
  • Pederson, N.C. (1983): Feline infectious peritonitis and feline enteric coronavirus infectious. Part 2. Feline infectious peritonitis. Fel. Pact. 13 (5): 5.
  • Tonelli, Q.J. (1991): Enzyme-linked immunosorbent assay methods for detection of feline leukemia virus and feline immunodeficiency virus. J.A.V.M.A. 199. 10: 13361338.
  • Turgut, K. (1991): Veteriner Gastroenteroloji. Özel Baskı. Konya.
  • Wardley, R.C. (1976): Feline Calcivirus carrier state: A study of the host/virus relationship. Arch. Viral. 52: 243.
  • Kedi ve Köpek Hastalıkları Prof.Dr. Hüseyin Yılmaz İmren (Medisan), 377-378
Exit mobile version