Kedilerin Calicivirus (Feline Calicivirus) Enfeksiyonu (FCV)

Kedilerin Calicivirus (Feline Calicivirus) Enfeksiyonu (FCV)

Kedilerin Calicivirus (Feline Calicivirus) Enfeksiyonu (FCV)

Kedilerin Calicivirus (Feline Calicivirus) enfeksiyonu (FCV), bu enfeksiyon kedilerde akut, subakut ve kronik formlarda seyreder. Calicivirus enfeksiyonu kedilerde üst solunum yolu enfeksiyonları ve ağız hastalıklarının nedeni olan ve en sık olarak gözüken enfeksiyonudur. Öyle ki kedilerin calicivirus enfeksiyonu kedilerde ortaya çıkan solunum yolu enfeksiyonlarının iki önemli etkeninden bir tanesidir.

Virus Caliciviridae familyasından, Vesivirus cinsi bir virustür. Calicivirus hızlı bir şekilde evrimleşmesine izin veren, pozitif (haberci) kutupsallığa sahip küçük, tek zincirli bir RNA genomuna sahip bir virustür.

Kedigiller familyasında yer alan bütün hayvanlar bu etkene duyarlı olmasına rağmen, sadece kedilerde akut enfeksiyon belirtileri meydana gelebilmektedir. Çok sayıda serotipi olan bu etkenin bazı serotipleri hayvanlarda hafif derecede klinik belirtilere neden olurken, diğer bazı serotiplerin (pnömotropik serotipleri) kedi yavrularında %30 oranında ölümle sonuçlanan hastalığa neden olduğu tespit edilmiştir.

Etiyoloji

Kedilerin Calicivirus (FCV) etkenlerine bağlı olarak kedilerde bronşitis, bronkopnömoni, pnömoni, ülseratif hastalıklar, enteritis ve artritis meydana gelir. Kedilerin Calicivirus partikülleri akut fazda elektron mikroskobu ile dışkıda çok rahatlıkla görülebilir. Fakat bu etkenleri hücre kültürlerinde üretmek mümkün olmamıştır. Feline Calicivirus (FCV) enfeksiyonlarına daha çok aşılanmamış pet barınaklarındaki genç kedilerde rastlanır.

Kedilerin Calicivirus Klinik Belirtiler

Kedilerin Calicivirus enfeksiyonları genellikle herpes viruslarının neden olduğu solunum yolu enfeksiyonlarına göre daha hafif seyreder.

Feline calicivirus ‘un bir çok serotipi değişik şiddete pnömoni yapma kabiliyetine sahiptirler. Bir çok olayda, akciğerlerde yeterli üreme yaptıktan sonra şiddetli derecede bir intertisiyel pnömoniyi aniden başlatır. Bu konuda yapılan deneysel araştırmalarda da FCV virusunun kedilerde çok şiddetli intertisiyel pnömoniye neden olduğu belirtilmiştir. FCV nin pnömoni tipleri ile enfekte olan kedi yavrularında depresyon, kusma ve ani ölümle karakterize hastalık tablosu görülür. Bu özellikleriyle perakut panleukopeniye benzerlik göstermektedir. Öte yandan bu virusa bağlı olarak bazen kedilerde trahebronşitis, ishal ve aşırı duyarlılık gözlenir. Yine kedilerin patilerinde yangı ile beraber topallık şekillenir.

Tanı

Feline calicivirus enfeksiyonlarının tanısı güçtür. Kedilerde ağız boşluğunda gelişen yüzeysel ülserler, patilerdeki yangı belirtileri tanı için yeterli bulgulardır. Ancak hastalık panlökopeni, Chlamidyasis, Herpes-1 enfeksiyonu, Bordetella bronşiseptika enfeksiyonu, Rhinitisler, nasal tümörler, Pastörella ve Mikoplazma enfeksiyonlarıyla karışır. Kesin tanı orofarenksten, tonsillalardan veya akut hastalıktan ölmüş kedi yavrularının akciğerlerinden alınan sıvaplardan etkenin izolasyonu ile mümkündür. Ayrıca akut calicivirus enfeksiyonu geçiren kedilerde iyileşmeyi takiben yüksek titrede nötralize edici antikorlar gelişir. Bu nedenle serolojik olarak hastalığı tanımak mümkündür. Yine bu enfeksiyondan ölmüş kedilerin otopsi bulguları da tanı için yardımcı olur.

Tedavi

Sağaltım için mutlaka Veteriner Hekim ‘inize başvurun. Burada yazılan tedaviler bilgi amaçlıdır. Burada verilen bilgilerle tedavi edilmeye çalışılan hastanın oluşabilecek olumsuz tüm sonuçlar için hiçbir sorumlukluk kabul edilmez.

Bu hastalığın spesifık bir sağaltım yöntemi yoktur. Kedi yavrularında hastalık perakut seyrettiği için genellikle sağaltım fırsatı kalmaz. Ancak diğer kedilerde sağaltım amacıyla bakteriyel komplikasyonları önlemek için parenteral geniş spektrumlu antibiyotik sağaltımı yapılmalıdır. Yine hasta kedilere vücut direncini artırmak amacıyla C vitamini verilebilir. Antibakteriyel ilaçlarla sağaltım 3-5 gün devam ettirilmelidir. Kedinizin genel durumuna göre serum takviyesi de yapılmalıdır. Bunun yanında vitamin, mineral olarak da takviyelerde bulunmalıdır.

Yaşam ve Yönetimi

Kedilerin Calicivirus enfeksiyonundan iyileşirken kedinize iyi bakım yaptırmak şarttır. Sekresyon birikimini önlemek için kedinin gözlerini ve burnunu temizlemeye özen gösterilmelidir. Bunun için ilaç uygulaması yapılmalı ve besleyici gıdalar verilmelidir.

Veteriner hekiminiz, son derece besleyici ve kolay sindirilebilir yiyeceklerden oluşan bir kedi maması diyeti önerecektir. Pozitif enerji dengesini korumak ve yetersiz beslenmeyi önlemek için düzenli aralıklarla önerilen kedi mamasının kullanılması önemlidir. Eğer ki kedinizin oral ülserleri varsa, yumuşak gıdalar vermesi gerekecektir.

Solunum rahatsızlığı ve solunum güçlüğü de yaygındır, bu yüzden bunlar gelişirse veteriner hekiminize danışın.

Aşılar konusunda virüsü ortadan kaldırmamış olsa da, bir FCV aşısı hala kediniz için en iyi önleyicidir ve kediniz virüsü edindiğinde semptomları azaltabilir. Aşı, yavru kedilere bir dizi destekleyici olarak ve daha sonra yetişkinlere 1 ila 3 yılda bir verilir. Burada önerimiz her yıl düzenli olarak yapılmasıdır. Aşıya rağmen, birçok kedi virüs için taşıyıcıdır, yani virüse sahiptir ancak herhangi bir klinik semptom göstermez.

Kedinizin genel prognozu semptomların şiddetine bağlıdır. Komplike olmayan pnömoni vakaları olan kediler, örneğin, tipik olarak 3 ila 4 gün içinde iyileşir. Bununla birlikte, şiddetli zatürree hayatı tehdit edici olabilir. Oral ülserler ve artrit semptomları ise genellikle komplikasyonsuz olarak giderilir.

Kaynaklar
Kaynakları görmek için tıklayın...
  • Axthelm, MA and Krakowka, S. (1987): Canine distemper virus inducedthrombocytopenia. Am. J. Vet. Res. 48. 1269.
  • Black, J.W. (1984): Single serum-sample diagnosis of canine viral diseases. VMISAC 78: 1383
  • Brunner, C.J. and Swango,L.J. (1985): Canine parvovirus infection. Effect on the immunne system and factors that predispose to severe disease. Comp. cont. Ed pract. Vet. 7. 979.
  • Fenner, F. et al. (1987): Veterinary virology. New york. Academic Press.
  • Gaskell. RM. and Wardly, R.C.(1977): Feline viral respiratory disease. A review with particular reference to its epizootiology and control. J.Sm. Anim.pract. 190: 1.
  • Goddard, LE. (1986): Feline viral rhinotracheitis-host versus herpes. Fel. Pract. 16 (2), 36.
  • Green, C.E.,et al (1984): Clinical Microbiyology and Infection Diseases of the Dog and Cat. Philadelphia. WB Saunders.
  • Gustafson, D. P. (1986): Antiviral Therapy. Vet. Clin. North. Am. 16: 1181.
  • Hardy, W. D. (1991): General principles of retrovirus immunodetection tests. J.A.V.M.A. 199. 10. 1282-1286.
  • Holzworth, J. et al (1987): Diseases of the cat. philadelphia, WB Saunders Co.
  • Hoover, E.A., Mullins, J.I. (1991): Feline Leukemia virus infection and diseases. J.A.V.M.A. 199. 10: 1287-1297.
  • Horzinek. M.C. and Osterhaus, A. (1979): The virology and pathogenesis of feline infectious peritonitis. Brief Review. Arch. Virol. 59: 1.
  • lmren, H. Y., Şahal, M (1996): Veteriner İç Hastalıkları. Medisan yayınları. Ankara.
  • Jacopson, R. H., Lopez, N. A. (1991): Comparative study of diagnostic testing for feline leukemia virus infection. J.A.V.M.A. 199. 10: 1389-1391.
  • Krakowka, S. et al (1982): Canine parvovirus infection potentiates canine distemper encephalitis attributable to modifiied Iive-virus vaccine. JAVMA. 180: 137,
  • Ott, R. L. (1986): Diagnosis of feline viral infection. Vet. Clin. North. Am. 16: 1157.
  • Pederson, N.C. (1983): Feline infectious peritonitis and feline enteric coronavirus infectious. Part 2. Feline infectious peritonitis. Fel. Pact. 13 (5): 5.
  • Tonelli, Q.J. (1991): Enzyme-linked immunosorbent assay methods for detection of feline leukemia virus and feline immunodeficiency virus. J.A.V.M.A. 199. 10: 13361338.
  • Turgut, K. (1991): Veteriner Gastroenteroloji. Özel Baskı. Konya.
  • Wardley, R.C. (1976): Feline Calcivirus carrier state: A study of the host/virus relationship. Arch. Viral. 52: 243.
  • Kedi ve Köpek Hastalıkları Prof.Dr. Hüseyin Yılmaz İmren 1998 (Medisan), 378
  • PetMd
Exit mobile version